З легендаў і казак былых пакаленняў, З калосся цяжкога жытоў і пшаніц, З сузор’яў і сонечных цёплых праменняў, З грымучага ззяння бурлівых крыніц, З птушынага шчэбету, шуму дубровы, I з гора, і з радасці, і з усяго Таго, што лягло назаўсёды ў аснову Святыні народа, бяссмерця яго,— Ты выткана, дзіўная родная мова. Няма на зямлі таго шчасця і гора, Якога б ты нам перадаць не магла. Няма такіх нетраў, глыбокага мора I гор, праз якія б ты не правяла Мяне на радзіму, туды, дзе сягоння Стаіць акрываўлены вораг з пятлёй Над спаленай хатай, над родным загонам, Над будучыняй і над песняй маёй,— Над тым, што было і што век будзе вольным. Народ пранясе цябе, родная мова, Святлом незгасальным у сэрцы сваім Праз цемру і годы змаганняў суровых. Калі ж ападзе і развеецца дым I нівы васкросшыя закаласяцца,— Ізноў прашуміш ты вясновым дажджом, Ізноў зазвініш ты у кожнай у хаце, Цымбалам дасі іх сярэбраны гром I вусны расквеціш усмешкай дзіцяці.
